کنترل سلامت : ورود به دهه‌ی پنجم زندگی، برخلاف تصور عمومی به معنای آغاز افت سلامت یا کاهش کیفیت زندگی نیست؛ بلکه می‌تواند شروعی تازه برای توجه آگاهانه‌تر به جسم و ذهن باشد. در این دوره، سبک زندگی سالم، خواب کافی، فعالیت بدنی منظم و به‌ویژه بررسی وضعیت سلامت از طریق آزمایش‌های دوره‌ای و چکاپ‌های منظم، نقش تعیین‌کننده‌ای در پیشگیری از بیماری‌ها و حفظ کیفیت زندگی دارند.

چرا چکاپ بعد از چهل سالگی اهمیت ویژه‌ای دارد؟

بعد از ۴۰ سالگی، بدن دستخوش تغییرات فیزیولوژیکی می‌شود که در بسیاری موارد بی‌صدا و بدون علامت هستند. عملکرد برخی از اندام‌ها مانند تیروئید، کلیه، و کبد ممکن است به‌تدریج کاهش یابد. متابولیسم بدن کندتر می‌شود و احتمال ابتلا به بیماری‌هایی مانند دیابت، فشار خون بالا، چربی خون، بیماری‌های قلبی-عروقی، برخی سرطان‌ها، پوکی استخوان، و اختلالات هورمونی افزایش می‌یابد.

نکته‌ی مهم این است که اکثر این بیماری‌ها در مراحل اولیه قابل پیشگیری یا کنترل هستند، به شرط آن‌که به موقع شناسایی شوند.

آزمایش‌های کلیدی که نباید از آن‌ها غافل شوید

در ادامه، به مهم‌ترین آزمایش‌هایی که برای افراد بالای ۴۰ سال توصیه می‌شوند اشاره می‌کنیم:

1. آزمایش قند خون و HbA1c

برای بررسی احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ یا پیش‌دیابت. دیابت یک بیماری خاموش است که ممکن است سال‌ها بدون علائم مشخص باقی بماند.

2. چربی خون کامل (پروفایل لیپید)

برای اندازه‌گیری سطح کلسترول، HDL، LDL و تری‌گلیسرید. افزایش چربی خون یکی از عوامل خطر مهم برای سکته قلبی و مغزی است.

3. عملکرد تیروئید (TSH، T4، در صورت نیاز T3 و آنتی‌بادی‌ها)

اختلالات تیروئیدی به‌ویژه در زنان شایع‌اند و می‌توانند منجر به چاقی، خستگی، افسردگی و مشکلات قلبی شوند.

4. آزمایش عملکرد کلیه و کبد

برای شناسایی زودهنگام مشکلات مزمن مانند نارسایی کلیه، کبد چرب یا التهاب کبد.

5. شمارش کامل سلول‌های خونی (CBC)

این آزمایش ساده می‌تواند اطلاعات مهمی درباره کم‌خونی، عفونت‌های مزمن یا بیماری‌های خونی بدهد.

6. بررسی ویتامین‌ها و مواد معدنی مهم

خصوصاً ویتامین D و ویتامین B12 که در سلامت استخوان، خلق‌وخو، عملکرد عصبی و سیستم ایمنی نقش دارند.

7. تست‌های غربالگری سرطان

بسته به جنسیت و سابقه خانوادگی، تست‌هایی مثل پاپ‌اسمیر و HPV (در زنان)، ماموگرافی، تست PSA (در مردان)، تست خون مخفی در مدفوع و کولونوسکوپی از ۴۰ تا ۵۰ سالگی به بعد اهمیت پیدا می‌کنند.

چکاپ منظم: یک سرمایه‌گذاری عاقلانه

سرمایه‌گذاری روی سلامت، سودآورترین نوع سرمایه‌گذاری است. چکاپ‌های سالانه به شما این امکان را می‌دهند که با آگاهی از وضعیت بدنتان، به‌موقع اقدام کنید و بیماری را قبل از آنکه مزمن یا پرهزینه شود، مدیریت نمایید. درواقع، پیشگیری همیشه آسان‌تر، کم‌هزینه‌تر و مؤثرتر از درمان است.

چه زمانی باید چکاپ انجام دهیم؟

اگر هیچ‌گونه بیماری زمینه‌ای ندارید، سالانه یک‌بار چکاپ کامل توصیه می‌شود. اما اگر سابقه خانوادگی بیماری خاصی دارید، تحت درمان دارویی هستید، یا علائمی مانند خستگی مداوم، افزایش وزن غیرمنتظره، تپش قلب یا تغییرات در پوست و مو را تجربه می‌کنید، بهتر است با پزشک مشورت کرده و دفعات چکاپ را بر اساس شرایط خود تنظیم نمایید.

آزمایشگاه ما همراه شما در مسیر سلامت

در آزمایشگاه نگین، با بهره‌گیری از جدیدترین دستگاه‌ها، دقت بالا در انجام تست‌ها و تیم متخصص، تلاش می‌کنیم تا خدمات تشخیصی دقیق، سریع و قابل اعتماد ارائه دهیم. همچنین می‌توانید با مشاوره رایگان تیم آزمایشگاه، تست‌های مناسب سن و وضعیت خود را انتخاب کنید.

سخن پایانی

بدن شما روزانه برای شما کار می‌کند؛ پس شما نیز وظیفه دارید هر از چند گاهی، وضعیت آن را بررسی کنید. چکاپ منظم نه‌تنها آرامش ذهنی به همراه دارد، بلکه گامی بزرگ در مسیر سالم زیستن و افزایش طول عمر با کیفیت است.

همین امروز نوبت نمونه گیری خون در منزل یا چکاپ خود را رزرو کنید و یک تصمیم آگاهانه برای آینده‌ی سلامتتان بگیرید

برای مراقبت از سلامتی در پاییز چه کنیم؟

چه آزمایشاتی برای بررسی وضعیت سلامتی در پاییز بدهیم؟

آزمایشات مهم برای تشخیص بیماری‌های روده

• 1. آزمایش خون مخفی در مدفوع (FOBT):

• 2. آزمایش کشت مدفوع:

• 3. آزمایش کالپروتکتین مدفوع:

• 4. کلونوسکوپی:

• 5. آندوسکوپی:

• 6. تصویربرداری سی تی اسکن (CT):

• 7. آزمایش آنتی‌بادی خون (برای تشخیص بیماری سلیاک):

• 8. آزمایش هیدروژن نفس:

نکات برای حفظ سلامت و شناسایی بیماری های روده:

• 1. رژیم غذایی مناسب:

• 2. مصرف پروبیوتیک‌ها:

• 3. آب کافی بنوشید:

• 4. ورزش منظم:

• 5. کاهش استرس:

• 6. اجتناب از مصرف غذاهای التهابی:

تب دنگی عفونتی است که توسط ویروس دنگی ایجاد می‌شود. پشه‌ها عوامل منتقل‌کننده (یا پخش‌کننده) این ویروس هستند. تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته می‌شود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور می‌کند استخوان‌هایش در حال شکستن هستند.

این بیماری در آب و هوای گرمسیری و نیمه گرمسیری، بیشتر در مناطق شهری یافت می شود. پیشگیری و کنترل دنگی به کنترل ناقل بستگی دارد. هیچ درمان خاصی برای دنگی شدید وجود ندارد و تشخیص زودهنگام و دسترسی به مراقبت های پزشکی مناسب تا حد زیادی میزان مرگ و میر دنگی شدید را کاهش می دهد.

انتقال این بیماری تنها از طریق نیش پشه آلوده بوده و افراد نمی‌ توانند این بیماری را به یکدیگر منتقل کنند.

علائم تب دنگی چیست؟

علائم این بیماری به خفیف یا شدید بودن آن بستگی دارد.

۱. علائم تب دنگی خفیف

علائم زیر معمولا چهار تا ۶ روز پس از عفونت شروع می‌شوند و تا ۱۰ روز ادامه دارند:

• تب بالا (۱۰۴ درجه فارنهایت یا ۴۰ درجه سانتی‌گراد)
• سردرد
• درد پشت چشم
• درد مفاصل و عضلات
• خستگی
• حالت تهوع
• استفراغ
• بثورات پوستی

۲. علائم تب دنگی شدید

معمولا علائم تب دنگی در ابتدا خفیف است؛ اما به تدریج طی چند روز بدتر می‌شود. همچنین احتمال دارد نشانه‌هایی از خونریزی داخلی به وجود آید. به این وضعیت «تب خونریزی‌دهنده دنگی» یا «سندرم شوک دنگی» می‌گویند. اگر فرد به بیماری شدید مبتلا شود، موارد زیر را تجربه می‌کند:

• معده‌درد شدید
• استفراغ مداوم
• وجود خون در استفراغ، مدفوع یا ادرار
• آسیب‌دیدگی سیستم لنفاوی و عروق خونی
• کاهش تعداد پلاکت‌های خون
• ایجاد لکه‌های خونی کوچک در زیر پوست
• نبض ضعیف
• تنفس دشوار یا سریع
• تحریک‌پذیری یا بی‌قراری

اعتقاد بر این است که افراد با سیستم ایمنی ضعیف و کسانی که برای بار دوم به Dengue fever مبتلا می‌شوند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به بیماری شدید هستند.

پیشگیری از تب دنگی

برای پیشگیری از انتقال این بیماری باید کاری کنیم که پشه ها نتوانند با انسان در ارتباط باشند. استفاده از مواد دفع‌کننده پشه مانند اسپری‌ها و کرم‌ها می‌تواند به کاهش نیش پشه‌ها کمک کند. پوشیدن لباس‌های بلند و استفاده از پشه‌بند در مناطق پرخطر توصیه می شود. نصب توری‌های مناسب بر روی پنجره‌ها و درب‌ها برای جلوگیری از ورود پشه‌ها به داخل منازل نیز توصیه می شود.

بررسی نحوه انجام آزمایش تب دنگی

تشخیص دنگی معمولا بر اساس علائم بالینی و سابقه سفر به مناطق پرخطر انجام می‌شود. آزمایش‌های خونی مانند PCR و آزمایش‌های آنتی‌بادی نیز می‌توانند برای تأیید تشخیص استفاده شوند .برای آزمایش این بیماری نیازی به آمادگی خاصی ندارید.در نظر داشته باشید در طی آزمایش تب دنگی ابتدا فرد آزمایش گیرنده از شما در رابطه با علائم و سفر های اخیر تان سوال می‌ کند. اگر مشکوک به این ویروس باشید آزمایش خون برای بررسی‌ های بیشتر انجام می‌ شود. در نظر داشته باشید که معمولاً این کار کمتر از ۵ دقیقه طول کشیده و درد خاصی ندارد. تنها درد این آزمایش ورود سوزن به داخل رگ می‌ باشد که با سوزش کمی همراه است.

شما میتوانید برای تشخیص این بیماری به آزمایشگاه نگین مراجعه یا نمونه گیری خون در منزل انجام دهید و بتوانید قبل از پیشروی ببشتر آن را تشخیص و درمان کنید.

آنمی آپلاستیک و علائم آن چیست؟

آنمی آپلاستیک یک نوع بیماری خونی است که در آن سلول‌های قرمز خون به شکل غیرطبیعی و غیرانتظامی شکل می‌گیرند. در این بیماری، سلول‌های قرمز خون به شکل دایره‌ای یا بیضی‌وار شکل می‌گیرند که باعث مشکلاتی مانند کاهش توان فعالیتی، خستگی، سرگیجه، افت فشار خون و درد در ناحیه شکم می‌شود. علت این بیماری معمولاً به دلیل اختلال در ساختار ژنتیکی سلول‌های قرمز خون است. درمان آنمی آپلاستیک شامل مصرف مکمل‌های آهن، تزریق هورمون‌های رشد و در برخی موارد، نیاز به ترانسفوزیون خون است.

علائم آنمی آپلاستیک

علائم آنمی آپلاستیک ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• خستگی و کاهش توان فعالیتی
• سرگیجه و احساس سرگیجه
• تنگی نفس و احساس خفگی
• درد در ناحیه شکم
• افت فشار خون
• افزایش ضربان قلب
• پوست کم رنگ و خشک
• تاری دید و احساس ابهام بینایی
• افزایش حجم طولانی مدت سلول‌های قرمز خون (هماتوکریت) و غلظت هموگلوبین در خون

دلایل ابتلا به آنمی آپلاستیک

آنمی آپلاستیک یک بیماری خونی است که به دلیل کمبود سلول‌های قرمز خون در بدن ایجاد می‌شود. دلایل ابتلا به آنمی آپلاستیک عبارتند از:

• بیماری‌های اتوایمیونی: برخی از بیماری‌های اتوایمیونی مانند بیماری کرون، بیماری هاشیموتو، بیماری لوپوس و بیماری تالاسمیا می‌توانند باعث آنمی آپلاستیک شوند.
• عوامل ژنتیکی: برخی از افراد به دلیل وجود ژن‌های خاص، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آنمی آپلاستیک هستند.
• عوامل محیطی: مصرف مواد مخدر، تعرض به مواد شیمیایی و رادیواکتیو، نقص ویتامین B12 و فولیک اسید، و عفونت‌های مزمن مانند هپاتیت C و HIV می‌توانند باعث آنمی آپلاستیک شوند.
• عوامل تغذیه‌ای: کمبود آهن، ویتامین B12 و فولیک اسید می‌توانند باعث آنمی آپلاستیک شوند.
• عوامل دارویی: مصرف برخی داروها مانند شیموتراپی، آنتی‌بیوتیک‌ها، ضد التهاب‌ها و داروهای ضدصرع می‌توانند باعث آنمی آپلاستیک شوند.

نحو تشخیص آنمی آپلاستیک

تشخیص این بیماری بر اساس نتایج آزمایشات خونی و بررسی علائم بالینی انجام می‌شود. برخی از آزمایشاتی که برای تشخیص آنمی آپلاستیک انجام می‌شود عبارتند از:

• شمارش سلول‌های خونی: در این آزمایش، تعداد سلول‌های قرمز، سفید و پلاکت‌ها در نمونه خون بررسی می‌شود.
• اندازه‌گیری سطح هموگلوبین: سطح هموگلوبین در نمونه خون اندازه‌گیری می‌شود. در صورتی که سطح هموگلوبین پایین باشد، احتمال آنمی آپلاستیک وجود دارد.
• اندازه‌گیری حجم سلول‌های قرمز: در این آزمایش، حجم سلول‌های قرمز بررسی می‌شود. در صورتی که حجم سلول‌های قرمز کم باشد، احتمال آنمی آپلاستیک وجود دارد.
• بررسی سطح فریتین: سطح فریتین در نمونه خون اندازه‌گیری می‌شود. سطح پایین فریتین نشان دهنده کمبود آهن و احتمال آنمی آپلاستیک است.
• آزمایش بروزرسانی رتیکولوسیت: در این آزمایش، تعداد سلول‌های جوان و جدید در نمونه خون بررسی می‌شود. در صورتی که تعداد سلول‌های جوان و جدید کم باشد، احتمال آنمی آپلاستیک وجود دارد.

شما میتوانید برای آزمایش خون به آزمایشگاه نگین در منطقه سعادت آباد مراجعه کنید. همچنین میتوانید درخواست نمونه گیری خون در منزل را از ما داشته باشید.

نحو درمان آنمی آپلاستیک

درمان این بیماری بستگی به علت اصلی بروز آن دارد. در صورتی که کمبود آهن عامل اصلی این بیماری باشد، معمولاً با تجویز مکمل‌های آهن و تغذیه مناسب، کمبود آهن در بدن جبران می‌شود و آنمی آپلاستیک بهبود می‌یابد.

در صورتی که علت آنمی آپلاستیک ناشناخته باشد یا با کمبود آهن درمان نشود، ممکن است نیاز به درمان‌های دیگری باشد. برای مثال، در صورتی که علت آنمی آپلاستیک ناشناخته باشد، ممکن است نیاز به آزمایشات بیشتر و مشاوره با پزشک متخصص داشته باشید.

در برخی موارد، درمان آنمی آپلاستیک با تزریق موادی مانند اریتروپوئیتین (EPO) صورت می‌گیرد. EPO یک هورمون است که تولید سلول‌های قرمز خون را افزایش می‌دهد و می‌تواند بهبود آنمی آپلاستیک را به همراه داشته باشد.

Amylase در آزمایش خون نشان دهنده چیست

آمیلاز (Amylase) یک آنزیم است که در بدن انسان وجود دارد و در فرایندهای هضم و تجزیه غذا، به خصوص کربوهیدرات‌ها نقش مهمی دارد. این آنزیم در سلول‌های سیستم گوارشی (مانند لعاب)، پانکراس و سلول‌های ترشحی سیستم تنفسی موجود است.آزمایش خون آمیلاز میزان موجودیت و فعالیت آمیلاز را در خون بررسی می‌کند. این آزمایش معمولاً به منظور تشخیص و پیگیری بیماری‌های مرتبط با پانکراس، اختلالات کبدی، بیماری‌های صفرائی و اختلالات سیستم گوارشی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

بالارفتن سطح آمیلاز خون می‌تواند نشان دهنده موارد زیر باشد:
– التهاب پانکراس (پانکراتیت)
– سنگ کیسه صفراوی
– بیماری‌های کبدی
– عفونت گوارشی
– تروما یا آسیب به اعضای سیستم گوارشی
– بیماری سلیاک

به هر حال، ارزیابی دقیق نتیجه آزمایش خون آمیلاز نیازمند بررسی سایر علائم و آزمایشات تشخیصی است تا علت افزایش آمیلاز مشخص شود. در صورتی که نتیجه آزمایش خون آمیلاز شما نرمال نیست، توصیه می‌شود با پزشک خود مشورت کنید تا نتیجه را تفسیر کند و دستورالعمل مناسب را ارائه دهد.

تفسیر آزمایش Amylase به چه صورت است؟

تفسیر نتیجه آزمایش آمیلاز بستگی به محدوده معمول مقادیر آن در آزمایشگاه شما دارد. برای هر آزمایشگاه، محدوده معمول طبیعی برای سطح آمیلاز ممکن است متفاوت باشد. به همین دلیل، برای دقیق‌ترین تفسیر نتیجه، بهتر است گزارش نتیجه آزمایش خود را با محدوده مرجع مشخص شده در آزمایشگاه مقایسه کنید.

علاوه بر این، برای تفسیر صحیح نتیجه آزمایش آمیلاز، لازم است علائم دیگر و تاریخچه پزشکی شما مورد بررسی قرار گیرد. پزشک شما قادر به تفسیر درست تر این نتیجه خواهد بود و می‌تواند آن را با سایر آزمایشات و علائمی که شما دارید مقایسه کند.

در صورتی که سطح آمیلاز در نتیجه آزمایش شما بالاتر از محدوده معمول قرار داشته باشد، می‌تواند نشانه‌ای از مشکلات پانکراس، کبد، سیستم گوارشی یا عفونت باشد. پزشک شما می‌تواند بر اساس نتایج آزمایش و سایر عوامل تشخیصی، تشخیص صحیح را برای شما قائل شود و پیشنهادات درمانی مناسب را ارائه دهد.

آزمایش Amylase چه شرایطی دارد؟

برای انجام آزمایش آمیلاز، شرایط زیر را معمولاً در نظر می‌گیرند:

1. نمونه خون: برای انجام آزمایش آمیلاز، نمونه ای از خون لازم است. این نمونه معمولاً از رگ یا ورید دریافت می‌شود.

2. آماده سازی نمونه: نمونه خون باید به طور صحیح آماده شده باشد. این شامل جداسازی سریع سرم خون از سایر عناصر خونی مانند سلول‌های خونی می‌شود.

3. تجهیزات آزمایشگاهی: برای انجام آزمایش آمیلاز، تجهیزات آزمایشگاهی مناسب شامل دستگاه هایی مانند اسپکتروفتومتر (برای اندازه گیری جذباندگی نمونه) و دستگاه هایی برای اندازه گیری آمیلاز (مانند کیت های فعالیت آنزیمی) نیاز است.

4. شرایط دما: برخی از آزمایشگاه ها در دمای خاصی آزمایش را انجام می‌دهند. برای آمیلاز، معمولاً دمای 37 درجه سانتیگراد استفاده می‌شود.

5. زمان آزمایش: معمولاً زمان انجام آزمایش آمیلاز حدود 1-2 ساعت است. این زمان شامل زمان جداسازی سرم خون، تهیه محلول‌های آزمایشی و انجام مراحل آزمایش می‌شود.

مهم است که برای انجام دقیق تر و قطعی تر آزمایش آمیلاز، به دستورالعمل و توصیه های پزشک یا آزمایشگاه مربوطه پایبند باشید.

بیماری‌های پیش زمینه‌ای تاثیرگذار در نتیجه آزمایش Amylase

آزمایش Amylase برای اندازه‌گیری سطح آنزیم آمیلاز در خون استفاده می‌شود. نتایج غیرطبیعی این آزمایش ممکن است نشان دهنده وجود مشکل در پانکراس، کبد یا سیستم گوارش باشد. برخی بیماری‌ها و شرایط پیش‌زمینه‌ای می‌توانند تاثیرگذار بر نتیجه آزمایش Amylase باشند، از جمله:

1. بیماری‌های پانکراس: التهاب پانکراس (پانکراتیت)، تومورهای پانکراس و بیماری‌های مربوط به مجرای صفراوی می‌توانند سطح آمیلاز را افزایش دهند.

2. بیماری‌های کبد: بیماری های کبدی مانند آسیب کبدی، سیروز کبدی و آبسه کبدی می‌توانند عامل افزایش سطح آمیلاز باشند.

3. بیماری‌های سیستم گوارش: برخی از بیماری‌های سیستم گوارش مانند آپاندیسیت، عفونت‌های معده و روده و نکروز روده نیز ممکن است منجر به افزایش سطح آمیلاز شوند.

4. بیماری‌های کلیوی: برخی از بیماری‌های کلیوی مانند کلیونفریت (التهاب کلیه) و سنگ کلیه می‌توانند تاثیرگذار بر سطح آمیلاز باشند.

5. دیابت: برخی بیماران دیابتی نیز ممکن است سطح آمیلاز بالاتری داشته باشند.

از آنجایی که تاثیرگذاری بیشترین بیماری‌های پیش‌زمینه بر نتیجه آزمایش Amylase را بررسی کردیم، اکنون به موارد دیگری اشاره خواهم کرد که ممکن است تاثیری بر نتیجه آزمایش Amylase داشته باشند:

1. سن: سطح آمیلاز معمولاً با پیشرفت سن افزایش می‌یابد. این امر مربوط به فعالیت طبیعی پانکراس در افراد مسن است و معمولاً به افزایشی ملایم در سطح آمیلاز منجر می‌شود.

2. داروها: مصرف برخی داروها می‌تواند به طور موقت سطح آمیلاز را افزایش دهد. به عنوان مثال، داروهایی که بر روی پانکراس تأثیر می‌گذارند، مانند دیورتیک‌ها (مثل فوروزماید) و داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) ممکن است سطح آمیلاز را افزایش دهند.

3. تروما و صدمات: در صورتی که پانکراس یا مناطق اطراف آن مورد ضربه یا صدمه قرار بگیرد، سطح آمیلاز ممکن است افزایش یابد. این شامل ضربه‌ها، حوادث خودرو، سقوط، عمل جراحی و غیره است.

4. بارداری: در برخی از زنان باردار، سطح آمیلاز ممکن است نسبت به عادت کردن افزایش یابد. این ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی و فشار بر پانکراس باشد.

5. عوامل دیگر: برخی عوامل کمتر معمول همچون عفونت‌های سیستمیک شدید، کیست‌ها و تومورهای دیگر در سیستم گوارش و اختلالات متابولیک نادر می‌توانند نتیجه آزمایش Amylase را تحت تأثیر قرار دهند.

به هر حال، برای تفسیر صحیح نتایج آزمایش Amylase و تشخیص بیماری، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. او می‌تواند نتیجه آزمایش را در رابطه با علائم و سایر آزمایش‌ها بررسی کند و تشخیص دقیق را برای شما قائل شود.

علائمی که می‌گویند سطح آزمایش Amylase نرمال نیست

سطح Amylase در آزمایش خون میزان آنزیم آمیلاز را نشان می‌دهد که به هضم و تجزیه نشاسته در بدن کمک می‌کند. اگر سطح Amylase شما غیرطبیعی است، ممکن است علائم زیر را تجربه کنید:

1. درد شکم: افزایش Amylase ممکن است به علت التهاب پانکراس باشد که معمولاً با درد شکم در ناحیه بالا و پشتی همراه است.

2. تغییرات در سطح آپتیت: ممکن است شما دچار از دست دادن اشتها یا افزایش اشتها شوید.

3. تهوع و استفراغ: افزایش سطح Amylase می‌تواند به تهوع و استفراغ منجر شود.

4. تورم و درد در منطقه شکمی: اگر آزمایش Amylase نرمال نیست، ممکن است درد و تورم در منطقه شکمی حاصل شود.

5. دیگر علائم: شامل تب، لرز، کاهش وزن غیرمنطقی، اسهال یا اسکتش پوستی می‌شود.

با این حال، برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، توصیه می‌شود با پزشک خود صحبت کنید. او می‌تواند براساس علائم شما و نتایج آزمایش‌های دیگر تشخیص و درمان مناسب را تعیین کند. شما میتوانید برای انجام دادن نمونه گیری خون در منزل با آزمایشگاه نگین در تماس باشید.

اطلاعات کامل آزمایش های دوران بارداری

آزمایش های دوران بارداری  از مجموعه آزمون‌ها و تست‌های پزشکی هستند که به منظور ارزیابی سلامتی مادر و جنین در طول دوران بارداری صورت می‌گیرند. این آزمایش‌ها با هدف شناسایی هرگونه مشکل پزشکی یا عوارض ناخواسته برای مادر و جنین انجام می‌شوند.

معمولاً در طول بارداری، زنان مراجع خود را به پزشک قبل از بارداری معرفی می‌کنند و آزمون‌های اولیه از جمله آزمایشات خون و ادرار انجام می‌شود. این آزمون‌ها شامل اندازه‌گیری سطح هورمون‌ها، سطح قند خون، آنالیز ادرار و سایر پارامترهایی است که به تشخیص و پیشگیری از مشکلاتی مانند دیابت بارداری، فشار خون بالا و عفونت‌های ادراری کمک می‌کند.

چه آزمایش هایی باید در دوران بارداری انجام شود؟

بعلاوه، در طول دوران بارداری، تعدادی آزمایش و تست خاص نیز انجام می‌شود. به عنوان مثال:

1. آزمایش سکون‌نگاری (Sonography): این آزمایش با استفاده از امواج صوتی، تصاویر جنین و رحم را به نمایش می‌گذارد و اطلاعاتی در مورد سلامت جنین، رشد و توسعه آن ارائه می‌دهد.

2. آزمایش‌های سرمی: شامل آزمایش‌های خون برای تشخیص عوارض محتملی مانند انواع عفونت‌ها، کم خونی، گروه خون و فاکتورهای ریز پلاکتی است.

3. آزمایش‌های اسکرینینگ: این آزمایش‌ها شامل آزمایش‌های پانل سرکوب نشانه‌های سقط و سندرم داون است و هدف آن تشخیص مسائل ژنتیکی و تشخیص احتمالی مشکلات سلامت جنین است.

4. آزمایش NST (Non-Stress Test): در این آزمایش، فعالیت قلبی جنین در داخل رحم با استفاده از مانیتورینگ الکترونیکی قلب جنین بررسی می‌شود تا سلامت و خوبی جنین ارزیابی شود.

5. آزمایش‌های آنژیوگرافی: این آزمایش‌ها برای بررسی جریان خون در رحم و پلاسنتا و همچنین کنترل نرمال بودن رشد جنین انجام می‌شود.

6. آزمایش‌های آمنیوسنتز: در این آزمایش، نمونه‌ای از مایع آمنیوتیک (آب‌مروارید) که جنین را درون رحم در بر دارد، برداشت می‌شود. این آزمایش می‌تواند اطلاعاتی درباره ژنتیک جنین، نشانگان مرتبط با اختلالات عصبی و سایر موارد مفید فراهم کند.

7. آزمایش‌های سکرینینگ فوق صوتی (Ultrasound Screening): این آزمایش‌ها شامل اندازه‌گیری اندازه جنین، تشخیص ضربان قلب جنین، بررسی ساختار جنین و ارزیابی هرگونه نقص عضوی است.

8. آزمایش‌های سرولوژیک: بررسی میزان آنتی‌بادی‌های مادر برای انواع عفونت‌های ناشی از ویروس‌ها مانند آب‌له قرمز، توکسوپلاسموز، سیتومگالوویروس و آب‌له برق یا روزولا انجام می‌شود.

اهمیت آزمایش‌های دوران بارداری در تشخیص زود هنگام و پیشگیری از مشکلات پزشکی در دوران بارداری است. با انجام این آزمایش‌ها، مشکلات محتملی مانند عفونت‌ها، مشکلات سلامتی جنین، کم خونی، فشار خون بالا و مشکلات ژنتیکی قابل شناسایی می‌شوند و به پزشک امکان می‌دهد برنامه درمانی مناسب را برای مادر و جنین تعیین کند.

بسیاری از آزمایش‌های دوران بارداری در نظام بهداشتی هر کشور توسط متخصصین در زمینه ژنتیک، زنان و زایمان و دیگر تخصص‌های مرتبط پیشنهاد می‌شوند. برای اطلاعات دقیق‌تر در مورد آزمایش‌های مورد نیاز در دوران بارداری، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

شما میتوانید برای انجام آزمایش های دوران بارداری خود از خدمات آزمایشگاه نگین مانند نمونه گیری خون در منزل و … استفاده کنید.

انسولین چیست؟

انسولین هورمونی است که توسط سلول‌های بتا در جزیره لانگرهانز پانکراس ترشح می‌شود. انسولین وظیفه کاهش سطح گلوکز در خون را دارد. این هورمون با ورود به سلول‌ها، گلوکز را به داخل سلولات هدایت می‌کند تا از آن به عنوان منبع انرژی استفاده شود و سطح قند در خون کاهش یابد. در نتیجه، انسولین برای کنترل قند خون در بیماران دیابتی نقش مهمی ایفا می‌کند.

انواع انسولین

انواع انسولین‌های مختلفی برای درمان دیابت وجود دارد، که هر یک با توجه به سرعت شروع اثر، مدت زمان اثر، و نحوه عملکردشان تفاوت دارند. برخی از انواع انسولین‌ها عبارتند از:

1. انسولین سریع عمل: مانند انسولین لیسپرو (Lispro)، انسولین آسپارت (Aspart) و انسولین گلولیزین (Glulisine)
2. انسولین متوسط عمل: مانند انسولین ایزوفان (Isophane) و انسولین لنت (Lente)
3. انسولین طولانی عمل: مانند انسولین گلارژین (Glargine) و انسولین دتمیر (Detemir)

هر نوع انسولین دارای خصوصیات منحصر به فردی است که بسته به نیاز بیماران دیابتی توسط پزشکان مورد استفاده قرار می‌گیرد.

برند های موجود برای انسولین

برندهای مختلفی برای تولید انسولین وجود دارند. در زیر لیستی از برندهای شناخته شده‌ی انسولین قرار داده شده است:

– نوووا (Novo Nordisk)
– الیلی لیلی (Eli Lilly)
– سنوفی (Sanofi)
– جنتیکو (Genentech)
– آبوت (Abbott)
– بریستول-مایرز اسکویب (Bristol-Myers Squibb)
– فایزر (Pfizer)

در هر صورت، این به پزشک شما بستگی دارد که کدام برند انسولین را برای شما تجویز می کند.

چرا قند خون با انسولین تنظیم نمی شود؟

در بیماران دیابتی، گیرنده های انسولین در سلول ها به درستی کار نمی کنند و به همین خاطر، قند خون آنها افزایش می یابد. اگر هورمون انسولین درست عمل نکند، بدن نمی تواند گلوکز (قند) را به داخل سلول ها حمل کند و سطح قند خون بالا می رود.

بعضی اوقات، علت اینکه قند خون با انسولین پایین نمی آید، عدم دقت در دوز انسولین یا نوع انسولین استفاده شده است. همچنین، مصرف بیش از حد کربوهیدرات، بیماری های دیگر، استفاده از داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها و شرایطی مانند استرس نیز می‌تواند باعث افزایش سطح قند خون شود.

در هر صورت، بهتر است با پزشک خود در مورد دلایل عدم کنترل سطح قند خون با انسولین پایین صحبت کنید تا منشأ مشکل شناسایی شود و برنامه درمانی مناسب اعمال گردد.

انسولین و بارداری

در طول بارداری، سطح قند خون در بعضی از زنان افزایش می‌یابد که ممکن است باعث شناخته شدن دیابت بارداری یا افزایش نیاز به انسولین شود. دیابت بارداری یک شرایط پیش فرض جدی است که نیاز به کنترل خوب دارد تا به همه عواقب آن روی بیاید.

بسته به سطح قند خون و شرایط مربوط به هر بیمار، ممکن است ضروری باشد که برای کنترل قند خون در دوران بارداری از انسولین استفاده شود. در این موارد، باید دقیقاً همان نوع و دوز انسولینی که پزشک تجویز کرده است مصرف شود.

اما در هر صورت، برای بیماران بارداری بهتر است که با پزشک خود مشورت کنند تا برنامه درمانی بهتری برای کنترل قند خون در طول دوران بارداری تدوین شود.

چه زمانی باید انسولین تزریق کرد؟

نیاز به انسولین در بیمارانی است که دچار دیابت ملتحظ شده‌اند. در این بیماران، سلول‌های بتا پانکراس که وظیفه ترشح انسولین را دارند، به طور قابل توجهی خراب شده یا از کارافتاده هستند و انسولین به صورت طبیعی ترشح نمی‌شود.

نیاز به انسولین در بیماران دیابتی با سطح قند خون بالا و نامنظم که با رژیم غذایی، ورزش و داروهای خوراکی (مثل قرص های قند کننده) کنترل نمی شود، حس می‌شود. همچنین، برخی بیماران با دیابت نوع 2 وابستگی به انسولین در دوره‌هایی از بیماری خود تجربه می‌کنند که علائم دیابت شدید تر می‌شوند و با رژیم غذایی، ورزش و داروهای خوراکی قابل کنترل نیستند.

بیماران دیابتی نوع 1 همواره به انسولین وابسته هستند و باید روزانه چندین بار از انسولین استفاده کنند. بیماران دیابتی نوع 2 ممکن است با استفاده از رژیم غذایی، ورزش و داروهای خوراکی تحت کنترل باشند، اما در برخی موارد نیاز به انسولین نیز حس می‌شود.

در هر صورت، مصرف انسولین باید توسط پزشک شما بر اساس نوع دیابت، عوارض جانبی، و سطح قند خون شما تجویز شود.

مصرف انسولین در کودکان

مصرف انسولین در کودکان نیز به همان دلایلی است که در بزرگسالان استفاده می‌شود. کودکان با دیابت نوع 1 نیاز به انسولین دارند زیرا سلول‌های بتا پانکراس آن‌ها انسولین تولید نمی‌کنند.

بیشتر کودکان دیابتی عموماً با رژیم غذایی، ورزش و کنترل قند خون با قرص‌های خوراکی (مثل قرص‌های قندکن) کنترل شده و به انسولین نیاز ندارند. اما در برخی موارد، مثلاً اگر کودکان دچار عوارض جانبی از داروهای خوراکی شوند، نیاز به استفاده از انسولین حس می شود.

استفاده از انسولین در کودکان می‌تواند از طریق القای رشد پایدار و بهبود عملکرد اطلاعات مغزی و رفتاری ، کنترل قند خون بهتر و کاهش خطر عوارض بلند مدت از قبیل درمان سرخرگی و آسیب عصبی به دست آید.

برای کودکان با دیابت نوع 1، نوع و دوز انسولین توسط پزشک شما تعیین می‌شود. همچنین، باید با پزشک خود مشورت کنید که چگونه قرص های قندکن را در موارد اضطراری مثل بیماری، استرس و فعالیت جسمانی بالا، مصرف کنید.

انسولین چه عوارضی دارد؟

استفاده از انسولین می‌تواند با عوارض جانبی کوچک و یا جدی همراه باشد. در زیر، برخی از عوارض شایع مصرف انسولین ذکر شده است:

– افزایش وزن: مصرف انسولین ممکن است باعث افزایش وزن شود.
– تغییرات در سطح قند خون: انسولین به منظور کاهش سطح قند خون بکار می‌رود، اما در صورتی که از دوز نامناسب استفاده شود می‌تواند باعث افزایش قند خون شود.
– هیپوگلیسمی: این عارضه به دلیل کاهش سطح قند خون به زیر حد مطلوب و رفتاری مانند لرزش، عرق سرد، خستگی و تاری دید همراه باشد.
– التهاب و سفتی در محل تزریق: افرادی که برای رسیدن به انسولین از تزریق استفاده می‌کنند ممکن است التهاب و سفتی در محل تزریق را تجربه کنند.
– آلرژی: بعضی از افراد ممکن است به انسولین حساسیت داشته باشند و علائمی مانند خارش، قرمزی، ورم و تنگی نفس را تجربه کنند.

همچنین، در صورت استفاده از دوز انسولین بالا، ممکن است عوارض جانبی شدیدتری مانند کمردرد، تشنج، کمبود پتاسیم، یبوست و درد شکم رخ دهد.

مصرف انسولین زیر نظر پزشک و با رعایت دقیق دستورات بیمار، می‌تواند خطرات عوارض جانبی را کاهش دهد. در هر صورت، در صورت تجربه علائم غیرمعمول همچون سرگیجه، دیسپنه (دشواری در تنفس) و تغییر در رفتار، باید سریعاً به پزشک خود مراجعه کنید.

در انتها و برای جمع بندی شما باید آزمایشات دوره ای خود را انجام دهید تا اگر با مشکل دیابت مواجه بودید، دکتر بتواند برای آن داروی مناسب تجویز کند. شما میتوانید آزمایشات خود را در آزمایشگاه تشخیص طبی نگین یا درخواست نمونه گیری خون در منزل داشته باشید تا آزمایش شما انجام شود و نتیجه دقیق آن در اختیار شما قرار گیرد.

از آنجایی که تست‌های خون برای تشخیص و پیگیری بسیاری از بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، انجام این تست‌ها در منزل می‌تواند به مراقبت از سلامت شخص کمک کند. در این مقاله، روش نمونه‌گیری خون در منزل و تفسیر نتایج آن برای انجام آزمایش خون در منزل بررسی می‌شود.

بخش اول: نحوه انجام آزمایش خون در منزل
اولین گام برای انجام نمونه گیری خون در منزل، تهیه دستگاه نمونه‌گیری خون است. این دستگاه‌ها شامل یک سرنگ، یک لوازم جانبی برای نگهداری نمونه خون (مانند لوله‌های نمونه‌برداری) و یک سوزن هستند. برای شروع، دستگاه نمونه‌گیری خون باید تمیز شده و آماده استفاده باشد. سپس محل نمونه‌گیری (مثلاً بازو) باید به طور کامل از هر نوع کثیفی و چربی پاک شود. بعد از آن، سوزن دستگاه نمونه‌گیری خون را به محل نمونه‌گیری الصاق کرده و برای جمع‌آوری نمونه خون، سرنگ را سوراخ کنید.

بخش دوم: تفسیر نتایج آزمایش خون در منزل
نتایج آزمایش ممکن است با نمونه‌گیری خون در مراکز درمانی متفاوت باشد. به عنوان مثال، ممکن است نوع تست‌هایی که در خانه قابل انجام است، نسبت به مراکز درمانی متفاوت باشد. در بعضی موارد، نتایج آزمایش در خانه همانند نتایج در مراکز درمانی هستند. در صورتی که نتایج آزمایش خون در منزل نرمال نیستند، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید تا اطمینان حاصل کنید که آیا هیچ مشکلی وجود ندارد یا نه.

نتیجه گیری:
آزمایش خون در منزل می‌تواند روشی سریع و راحت برای تست کردن سلامتی شخص باشد. با توجه به مزایای زیاد این روش، می‌توان از آن جهت پیشگیری و پیگیری بسیاری از بیماری‌ها استفاده کرد. با این حال، قبل از انجام این تست‌ها، بهتر است با پزشک خود مشاوره کنید و در صورتی که نتایج آزمایش خون در منزل نرمال نبود، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید تا هر گونه اقدامات پزشکی لازم را برای شما انجام دهد.

به علاوه، با انجام این آزمایش، می‌توانید هزینه‌های مرتبط با مراجعه به مراکز درمانی و همچنین زمان و انرژی مصرفی را کاهش دهید. اما، باید به خاطر داشت که برخی آزمایش‌ها نیاز به تحلیل بیشتر دارند و نمونه خون باید به مراکز درمانی فرستاده شود تا تحلیل‌های لازم را انجام دهند.

در نهایت، باید به این نکته توجه کنید که آزمایش خون در منزل می‌تواند یک ابزار مفید برای مراقبت از سلامت شما باشد، اما همیشه باید با پزشک خود مشورت کنید و راهنمایی‌های او را در این زمینه دنبال کنید. همچنین، هرگز نباید به انجام تست خون در منزل به جای مراجعه به پزشکان و مراکز درمانی اقدام کرد.